Krzysztof

Im dłużej kogoś się zna, tym trudniej o nim mówić. Jak ująć w całość charakter, odcienie nastroju, psychikę – czyli złożoną osobowość człowieka, z którym było się blisko?

Z trudem przychodzi używanie czasu przeszłego w sytuacji, gdy trzeba przyjąć do wiadomości, że dalszego ciągu - przynajmniej w tym życiu - nie będzie…Kiedy wydaje się, że Krzysztof ciągle jest – jakby jeszcze nie wrócił… Kiedy trudno oprzeć się wrażeniu, że zjawi się; znów nieco spóźniony, trochę roztargniony, lekko zamyślony…A później uroczo się uśmiechnie, grzecznie coś wyjaśni i z błyskiem w oku rzuci się w wir dyskusji.

Dyskusja, wymiana poglądów były jego żywiołem. Bezkompromisowo badał autorytety, nie przyjmował gotowych rozwiązań „z góry”, dociekał, wymagał wiarygodności. To urodzony negocjator, a nawet polityk – prezydent, dyktator, jak żartobliwie określali go przyjaciele. Bez wątpienia miał silny charakter, widać było już ukształtowaną osobowość. Szczodrze obdarowany: inteligentny, przystojny, śmiały. Miał podstawy, aby mierzyć wysoko i wiele otrzymać. Rodzice starannie go wychowali, wpajając zasady moralne i otaczając miłością.

Pozostawiał niezatarte wrażenie wśród ludzi, z którymi się zetknął. Miał na nich wpływ. Spotkanie z nim nie pozostawiało obojętnym - świadczą o tym relacje jego bliższych i dalszych znajomych. Zawierał długotrwałe przyjaźnie i był im wierny. Można było z nim rozmawiać godzinami. Umiał słuchać zwierzeń, był lojalny. Wiedzieliśmy, że możemy niego liczyć.

Jego swoboda w obcowaniu z rówieśnikami i dorosłymi objawiła się także na scenie. Aktorem był świetnym, rozkwitał przed publicznością. Zachwycał grą, głosem, opanowaniem, występując w uroczystościach szkolnych lub prowadząc je. Krzysztof to umysł ścisły, ale i humanista. Z jednakowym zaangażowaniem „rozkminiał” zadania z matematyki, jak i komponował wypowiedzi z języka polskiego.

Nie można pominąć jego poczucia humoru – lubił czarny humor, ironię; błyskotliwie wykorzystywał sytuacje, aby celnie je skomentować. Niektórych potrafił rozśmieszyć do łez. Był znanym smakoszem: jego słowa „mmm, jakie to pyszne” stały się anegdotyczne, podobnie jak przyniesienie własnej szynki do kanapek w sklepiku szkolnym.

Czasem jednak zamyślał się tajemniczo, jakby duchem był gdzie indziej – tylkodla siebie, niedostępny. Zagadka pozostaną jego najgłębsze myśli…

Dużo się uczył, bywał zapracowany, zmęczony, zestresowany, co objawiało się dokuczliwym bólem żołądka. Miał plany na przyszłość związane z medycyną. Czuł, że nie będzie łatwo.. Ale nie chciał i nie umiał przegrywać. Walczył i zwyciężał. Tego nauczył go sport, który był ważną dziedziną życia. Siatkówka, tenis, judo, siłownia, Runmagedon – te wyzwania także kształtowały jego charakter.

20 sierpnia 2018 r. Krzysztof zginął w wypadku samochodowym. Wracał do domu z wakacji.

Szukając pocieszenia u mędrca Koheleta, musimy uporać się z myślą, że wszystko ma swój czas. Jednak dla nas już nieodwracalnie będzie dzielił się na czas z Krzysztofem i czas bez niego. Nasz Przyjaciel był religijny – w sposób naturalny, bez demonstracji.

To pozostawia nas w przekonaniu, że się spotkamy i jeszcze nieraz przegadamy długie godziny…